1 januari 2019.
Voor wie dit leest, mijn relaties, vrienden en bekenden in Nederland en in het buitenland: een goed, mooi, gezond en gezegend 2019 toegewenst!
‘We zijn weer door het oudejaarsgeweld heengekomen, Jorick’, zei ik tegen mijn hond toen ik vanmorgen vroeg opstond om hem uit te laten. Het arme dier had zich de gehele oudejaarsdag en de dag daarvoor verstopt achter in het stookhok als de dood voor iedere knal en dat ondanks 3x daags een rustgevende pil. Hij at en dronk niet en weigerde zijn uitjes die hij doorgaans een feest vindt. Dieren hebben een instinct voor gevaar en zoeken een schuilplaats.
Na de oliebollen begint het aftellen naar 12 uur. Ieder jaar opnieuw een spanning voor me. Je laat een jaar achter en dat jaar had iets vertrouwds gekregen, zoals een kledingstuk waarvan je weet dat het je niet meer past, maar wegdoen is een tweede.
Mijn lief is me ontvallen, ik vier de overgang van het oude naar het nieuwe jaar al enige jaren alleen, zover dit vieren genoemd mag worden. Ik weet nog hoe het was:
Nu, Marcus, nu… De champagnekurk sprong knallend van de fles, we klonken met onze glazen, we namen een slok, hieven nogmaals het glas en vielen elkaar in de armen: ‘Gelukkig Nieuwjaar’ en we wisten beiden hoe broos deze wens was.
Buiten schoten sissend de eerste vuurpijlen omhoog en dan begon het.
Ook dit jaar zullen de oorlogsvluchtelingen zich weer thuis hebben gewaand toen de orgie van donderklappen om ons heen losbarstte. Illegaal vuurwerk bij wet verboden? Hoezo verboden, met oorverdovend lawaai ontploften deze zware bommen aan de lopende band.
Wat is de vreugde hiervan voor de aansteker? vroeg ik me af. Is het indruk willen maken t.o. je vrienden, lekker stoer? Gaan met die enorme knal ook je frustraties de lucht in of is het gewoon puur de sensatie?
Het wringt bij me. Een week eerder was het kerst en sprak men over vrede en omzien naar elkaar. Nu zal dat allemaal niet zo tot de kinderen doordringen die hebben gespaard om vuurwerk te kunnen kopen, maar hoe zit dat met de volwassenen, zijn zij dat in een week tijd compleet vergeten?
Maar laat ik de moed niet verliezen. Het rücksichtslos afsteken van vuurwerk begint meer en meer weerstand op te leveren. Komend eindejaar misschien een speciaal terrein in iedere gemeente om daar het oudejaar uit te knallen? En naar ik hoop wordt het verbod om buiten die tijd vuurwerk te gebruiken dan eindelijk eens gehandhaafd.
Iedereen, zo goed als iedereen, lag nog achter gesloten gordijnen, toen ik vanmorgen, de eerste dag van het nieuwe jaar, de riem van de hond pakte voor zijn wandeling. Hij kwispelde weer opgewonden blij. En terwijl Jorick zijn wandeling steeds verder wilde uitbreiden, zag ik de rotzooi van dit ultieme eindejaarsfeest op straat liggen: uit elkaar geklapt, uitgerookt, lege hulzen, lege dozen. Zoveel miljoen de lucht in met de vervuiling er gratis bij.
Het is weer voorbij, het nieuwe jaar is begonnen.